Om bij het begin te beginnen, start ons verhaal bij het Happy Rock Center (HRC), het bij velen inmiddels bekende kindertehuis in Kenia. In 2005 startte de Nederlandse Nel Wanjala-Bloemheuvel het tehuis met haar Keniaanse man. Inmiddels hebben zij zo’n 55 kinderen in het HRC gehad en heeft het tehuis momenteel voor 30 kinderen vaste zorg. Voor meer informatie en het uitgebreide verhaal verwijzen wij u naar de website: http://happyrockcenter.com/over-het-hrc/

 

Dan gaat het verder in 2009. In dat jaar trouwde de zus van Rico in Kenia met een Keniaan. Rico vertrok met zijn familie een paar weken naar Kenia om daarbij te zijn. Anita was toen nog niet in beeld.  In 2010 besloot Anita om voor haar laatste studiepunten vrijwilligerswerk te gaan doen in Kenia. Op internet (Hyves destijds) plaatste zij de mededeling dat zij naar Kenia zou gaan en Rico (de tot dat moment vage bekende van koor) reageerde daarop. Om een lang verhaal kort te maken: Inmiddels zijn we alweer zes jaar getrouwd en hebben we twee kinderen 😊. Het bijzondere aan dit verhaal is dat we apart van elkaar binding hebben gekregen met Kenia en dat dat ook de factor was die ons bij elkaar bracht.

 

Sinds 2011 zijn wij daadwerkelijk actief bij het HRC betrokken. Anita heeft er in dat jaar drie maanden vrijwilligerswerk gedaan, we zijn in Kenia verloofd, en in 2012 hebben we het HRC nogmaals bezocht. Daarna zijn we vooral bezig geweest als fundraisers hier in Nederland. Sinds een aantal jaar hebben we ook het idee dat er in Kenia werk op ons ligt te wachten, maar wat precies hadden we geen idee van. Zodoende bleef het bij een sluimerend gevoel.

 

Toen wij vorig jaar (april 2017) voor 2 weken in Kenia waren werd dat gevoel versterkt omdat Rico daar ook zijn roeping leek te hebben gevonden. We waren erheen gegaan met het gebed of God wilde laten zien wat Rico daar voor de mensen zou kunnen betekenen. Met zijn timmerij had hij gelijk al werk en ons verblijf bekostigd. Er werd al enthousiast gezegd dat hij een timmerschool moest beginnen maar aangezien we maar 2 weken bleven was dat een beetje krap 😊. Toch zijn we bij terugkomst ook niet direct plannen gaan smeden, de tijd was nog niet rijp denk ik. Totdat…

 

…eind 2017 Nel Wanjala , degene die het kindertehuis heeft opgezet, vertelde dat ze voor haar kinderen twee jaar naar Nederland wilde komen. Haar oudste studeert al in Nederland en haar twee zoons wilden dat ook. Er werd geadviseerd om zo snel mogelijk te starten omdat dat voor de taalontwikkeling het beste is. Aangezien de jongens 15 en 16 zijn, wilde Nel graag mee om er voor ze te zijn. Ze vertelde dat ze erover aan het denken was maar niet precies wist hoe ze het ging vormgeven en hoe het in Kenia dan moest gaan.

 

Daar gingen bij ons alle bellen rinkelen en het voelde alsof dit groen licht was; het ontbrekende puzzelstukje. “Is dit het dan?! Is dit wat God voor ons bedacht heeft en ons al jaren voor aan het klaarstomen is?” Al pratend, biddend en luisterend kwamen we tot de conclusie dat dit niet anders kan. Alle wegen van de laatste jaren leiden naar Kenia. Ons hart was er al klaar voor, de omstandigheden nu ook, ons hoofd was het meeste werk. God laat ons echter steeds weer zien dat Hij erbij is en in alles voorziet. Steeds staan we voor verrassingen, wij maken ons zorgen en God heeft er al een oplossing voor, soms zelfs voordat we erom vragen. Heel bijzonder om te ervaren dat we Gods Persoonlijke project zijn. Dat zijn we altijd, maar nu we afhankelijk worden zien we pas echt hoe God zorgt. Onze trouwtekst past hier ook weer prachtig (vers 5):

 

Psalm 37: 4,5 (HSV)

“Schep vreugde in de Heere, dan zal Hij u geven wat uw hart verlangt.

Vertrouw uw weg aan de Heere toe en vertrouw op Hem, Hij zal het doen.”

 

Bijzonder was weer dat, toen wij samen de knoop hadden doorgehakt en naar Kenia belden om het te vertellen, Nel juist veel gebeden had voor het verdere verloop van het HRC en hoe dat het beste zijn voortgang kon hebben.  Zij viel dan ook bijna van haar stoel toen wij vertelden dat we ons geroepen voelden om haar plaats tijdelijk in te nemen. Het was van haar kant dus ook echt een gebedsverhoring dat wij, zonder dat zij ons erom gevraagd had, door God geroepen waren tot dit besluit. Andersom was dit voor ons ook bijzonder om te horen.

 

Praktisch gezien kwam (en komt) er veel op ons af. We hadden natuurlijk nergens verstand van. De Nederlandse stichting achter HRC (De Blije Kei) ook niet. Het was ook weer bijzonder hoeveel hulp we hierin aangeboden hebben gekregen. Zelfs de GZB, die ons helemaal niet uitzend, was bereid om naar Strijen te komen en met ons mee te denken en te voorzien van advies. Daarnaast hebben we mensen bereid gevonden om onze thuisfrontcommissie te vormen, daardoor voelen we ons nu ook al heel erg gesteund!

 

Omdat het voor de stichting financieel al lastig genoeg is om HRC te laten draaien nu veel kinderen studeren (enórme kostenpost) zijn we bezig met eigen sponsors en donateurs. Het plan is wel dat Rico daar gaat werken, maar dat is niet zozeer als ons inkomen bedoeld, maar voor eventuele mensen in dienst/opleiding. Anita’s werk, meedraaien op het kindertehuis, evenementen organiseren en PR (nieuws- en sponsorbrieven schrijven), is vrijwilligerswerk. Daarnaast zullen we ons waarschijnlijk ook in gaan zetten voor de plaatselijke kerk, ze zijn heel blij met het gegeven dat Anita sportlerares is, dus ze zagen daar al allerlei mogelijkheden. Deels is het dus bekend wat we gaan doen, voor de rest laten we ons door God verrassen! Dat maakt het voor ons ook wel spannend, een stukje onzekerheid en geen duidelijke handleiding van onze taak. Daar bidden we voor, niet voor de handleiding, maar dat we zullen zien wat God van ons wil.

 

 Ons plan is om te vertrekken in februari 2019 en ongeveer tot augustus 2020 weg te blijven, de tijd dat Nel in NL is. Eventueel kan dit nog verschuiven, maar dat zien we te zijner tijd.

 

Mocht u zich al lezend geroepen voelen dit project met ons mee te dragen? Klik dan op de rode button hieronder en scroll naar het kopje "Meegeven"