Intussen zijn we bijna drie weken verder en mengen we ons steeds meer in het Keniaanse leven. Dit zorg er ook voor dat we steeds meer voelen dat we toch wel echt vreselijk anders zijn. Zo lang je hier maar tijdelijk bent is dat niet zo erg, maar als je echt mee wilt doen met de mensen hier, kom je er des te meer achter dat je erg anders bent.
Hoofdpijn 1: Het verkeer. Inmiddels zijn we trotse bezitters van een auto. Rico is inmiddels al een bedreven chauffeur, stapt al bijna niet meer aan de verkeerde kant in (het verkeer rijdt hier links en derhalve zit het stuur rechts) Anita heeft nog geen meter durven rijden. Eerst even oefenen op een achteraf weggetje ergens, helaas zijn dat dan ook weer de weggetjes die onverhard zijn en vol kuilen.
Hoofdpijn 2: De taal. Iedereen spreekt hier Engels, maar Swahili is toch de taal die men liever spreekt en waarin je het meest voor elkaar krijgt. Vanmorgen werd Anita door een mevrouw op de markt uitgekafferd omdat ze een foto wilde maken van haar kleedje met visjes. Liever maakt ze geen foto’s maar ja, omdat we toch een beetje de journalist uithangen voor de mensen thuis proberen we soms toch eens wat te schieten op plekken waar je je telefoon eigenlijk liever in je zak houdt. Dat zijn vaak juist wel typisch Keniaanse plekken die echt wel leuk zijn maar dus ook uitdagend. We kunnen ook nog niet alleen naar de markt want dan worden we volop afgezet. Iemand van het kindertehuis ging mee om ons wegwijs te maken én prijswijs.
Hoofdpijn 3: Échte hoofdpijn. De titel van deze blog komt hier vandaan. Vanmorgen was Anita op de markt. Ze had juist aardappels gekocht bij een allerliefst omaatje die haar best deed om wisselgeld te zoeken toen ze zo ongeveer werd neergeslagen. Een marktmedewerker liep met een ijzeren steekwagen op zijn hoofd voorbij en raakte Anita daarmee volop tegen de zijkant van het hoofd. Met als gevolg, gat in haar hoofd. Het aardappel-omaatje begon te jammeren, de volgende drie mensen trokken aan haar om te kijken hoe erg het was, de volgende drie gingen tekeer tegen de medewerker met zijn steekwagen die op zijn beurt in al zijn talen zijn excuses aanbood, de volgende drie mensen riepen of ze haar niet naar het ziekenhuis konden brengen, paniek alom! De enige die nog rustig was, was zijzelf (ja hallo, ze moest nog wisselgeld krijgen dus niks ziekenhuis!) en daarbij was het misschien wel even handig om het bloeden te stelpen, dus na een doek gevraagd en gekregen te hebben konden we in ieder geval beginnen met het bloeden te stoppen. Daarna kwam er nog een kordate dame aan die per direct een tomaat doorsneed en over de wond uitperste met als gevolg dat er behalve bloed ook tomatensap en pitjes over haar hoofd droop. De volgende kwam met een halve limoen aan, dat ging er ook nog overheen en na even gezeten te hebben was het bloeden over en had een ander haar gezicht schoongepoetst met de andere helft van de limoen waardoor ze er weer een beetje fatsoenlijk uitzag. Met lichtelijke hoofdpijn, opgedroogde tomaat-met-limoensap in haar haar en met vriendelijke knikjes “hakuna matata” (geen probleem), “I’m oké”, vervolgden we onze weg…..
Klaar met de hoofdpijnzaken, nog wat leuk nieuws: We zijn voor Micha op school wezen kijken vanmiddag en we waren allemaal zo enthousiast dat Micha woensdag al gelijk begint! Eigenlijk wilde hij al morgen, maar we moeten nog even wat dingen aanschaffen voordat hij kan beginnen.. Wordt vervolgd dus! 😊
Reactie plaatsen
Reacties