Stelletje illegalen

(nee ik kan nog steeds geen korte blogs schrijven :-D)

Dit is nou eens een mooi verhaal om te typen op een regenachtige dag dat je toch maar binnen zit (ja, het regenseizoen is eindelijk aangebroken dus het is koud en nat). Erger nog, Micha is ziek, dus Anita zit stand bye om op en bij te springen als hij moet overgeven. Yara is net beter van een avond overgeven, hoewel ze nog niet zo wil eten en net een erg onprettige luier had, dus Anita rent van de een naar de ander. Rico, hoewel uitgevlogen naar Mombasa is ook ziek. Gelukkig is het Anita tot nu te gezegend met een prima gezondheid zodat ze alle zieken kan verplegen, behalve Rico dus, die moet het zelf opknappen.

Maar goed, illegaal dus. Ja dat stelletje waren wij zelf! Voorheen, als je Kenia binnen kwam kreeg je altijd een pracht van een stempel in je paspoort, nog steeds hoor, alleen schrijven ze er in hanenpoten nu geen 3M bij maar 1M. Ja, daar kijken wij natuurlijk niet naar, naar die paar krabbels.

Een paar weken geleden waren wij hier bijna drie maanden, dus togen wij goedgemutst maar wel wat zenuwachtig naar het kantoor van immigratie om ons visa te verlengen. Daar aangekomen in het hol van de leeuw, voorbereid op lang wachten, waren wij direct aan de beurt! Yara brak overal het ijs en lachende mensen stonden klaar om ons van dienst te zijn. Zodoende voelden wij ons niet meer in het hol van de leeuw maar ergens als vrolijk, dartelende schaapjes op de hei. Totdat… Bleek dat die krabbels betekenden dat wij maar een visum van 1M, één luttele maand, hadden in plaats van de drie gebruikelijke maanden die overal op websites is weergegeven. Dus waren wij twee maanden te laat op dit kantoor!

Daar kwam de leeuw uit zijn hol. Nou, leeuwinnen beter gezegd. Onze paspoorten werden dichtgeklapt en ons werd verteld dat we heel, héél verkeerd waren en niet goed hadden opgelet. De paspoorten gingen op de punt van de tafel en de dames in kwestie, twee stuks, togen weer aan het werk, boos kijkend, zonder nog maar iets te zeggen. Start toneelstuk.

Nou, daar zit je dan, zwetend, omdat we nu best wel een probleem hadden en omdat je niet weet wat je moet doen. Gelukkig hadden we Meshack bij ons, de directeur van Happy Rock, die meteen in druk Swahili met de dames aan de praat ging. De woordvoerster keek ons af en toe met een schuin oog aan maar vertikte het om Engels te praten. Anita, die wel wat woorden Swahili kent intussen, ving getallen op en begreep direct dat het om bedragen ging en dat Meshack dus aan het afdingen was! Ongelofelijk. Op zo’n officieel kantoor, geen richtlijnen, geen prijslijstjes maar gewoon uit de losse pols een boete die we moesten betalen en die uiteraard in de portemonnee van de dames ging verdwijnen.

Het begon bij €50 per persoon (alleen voor Rico en mij). Uiteindelijk na veel stiltes en straal genegeerd te worden, deed Anita nog wat zielig en verkondigde luid dat ze wel kon huilen en ‘prima, dan eten we de rest van de maand wel niet’, bleef het bedrag steken op €50 voor ons allebei. Het liefst hadden we nog veel meer tekeer gegaan, maar ja, je bent nogal afhankelijk van deze dames, dus we durfden ook eigenlijk niet zo goed. Tenslotte waren we wel flink fout dus als zij ons niet gingen helpen hadden we misschien wel naar Nairobi gemoeten ofzo, stel je voor, een dagreis! We hadden verwacht dat er dan nog kosten bijkwamen voor het verlengde visa, we hadden van Rico zijn zus begrepen dat het €20 per persoon kost om te verlengen, maar het bleef bij die €50. Nou goed, Meshack vond het vreselijk want in Kenia is dit nog steeds een enorm bedrag, een half maandsalaris voor de dames van ons kindertehuis, maar goed, voor ons valt het wel mee, dus wij togen woedend, maar toch enigszins blij naar huis. Want ja, stel dat de politie ons gecontroleerd had, dan hadden we een enorm probleem gehad! Elke fout die een blanke hier maakt wordt genadeloos afgestraft, dus beter maak je geen fouten en heb je áltijd je rijbewijs bij je, je paspoort, je gordel om, alle kinderen in de gordel. Kenianen kunnen best met z’n tienen in de auto, maar als wij daarmee gesnapt worden de leeuwen bloeddorstig!

Het ergste was, toen alles achter de rug was en wij op weg naar huis, dat we ons realiseerden dat we de paspoorten van onze kinderen helemaal niet gegeven hadden. Kinderen onder de 16 hoeven ook geen visa, maar dit is meer een verblijfsstempel en dat hadden we ons even niet gerealiseerd. Bij hen stond ook 1M. Moesten we dus nog een keer terug! Maar dat werd de volgende dag pas.

Wij met lood in onze schoenen terug. Treffen we een uitermate vriendelijke vrouw, die volledig begrip had dat we dit niet wisten, de regel was nog maar een paar maanden verandert dat je nog maar 1M krijgt in plaats van 3. Dus al kletsend regelde zij kosteloos het stempel voor de kinderen en stonden we na 10 minuten weer buiten. Rest ons nu te onthouden dat we voortaan op donderdag naar de immigratiedienst gaan en dat we alleen naar binnen gaan als er een mevrouw zit die lijkt op die ene mevrouw van de zondagsschool bij ons uit de kerk….

Helaas.. ons visum is maar met drie maanden verlengd, tot augustus, dus daarna moeten we hoogstwaarschijnlijk twee weken het land uit, om daarna weer terug te mogen komen. We zijn wel met een dominee in gesprek, die ons graag wil helpen om een zendelingenvisum te krijgen. Dit duurt echter wel heel lang hebben we gehoord, dus graag gebed hiervoor!